Hildegarda z Bingen (1098-1179) to jedna z największych wizjonerek chrześcijańskich. Od wczesnego dzieciństwa wychowywała się w benedyktyńskiej żeńskiej wspólnocie zakonnej, gdzie zdobyła podstawy ówczesnego wykształcenia obejmujące znajomość łaciny, Biblii i niektórych pism Ojców Kościoła.
Jej własna twórczość powstawała w latach 1141-1174, a więc w samym centrum średniowiecza. W swych dziełach Hildegarda porusza problematykę ważną od początków chrześcijaństwa po czasy nam współczesne. Inspirowana Biblią oraz żywymi w jej czasach nurtami filozoficznymi (neoplatonizmem i neopitagoreizmem), stworzyła syntezę ówczesnej teologii i filozofii z elementami pochodzącymi z jej własnej wyobraźni, inspirowanej wizjami, których doświadczała w ciągu całego życia, a które stanowiły fundament jej duchowości.
Żywiła przekonania o realności związków między Bogiem, kosmosem, człowiekiem i dziejami ludzkości. Świat jest w tym ujęciu pełen symboli, które uczą o Bogu, a człowiek jest zarazem obrazem Boga i mikrokosmosem. Zarówno człowieka, jak i wszechświat można zrozumieć jedynie w ich relacji do Boga. Nierozerwalnie związane z Bogiem i ze sobą nawzajem są także historia kosmosu i historia ludzkości. Poglądy Hildegardy mają nie tylko historyczną wartość, lecz mogą inspirować także współczesnego człowieka w j ego usiłowaniu zrozumienia świata.
Zob. Małgorzata Kowalewska, „Bóg – Kosmos – Człowiek w twórczości Hildegardy z Bingen” (Lublin 2014)